Bali it is.

Selam (zojuist opgezocht in de Lonely planet 😇)

Aangekomen in Bali was het inmiddels al donker. Maar het was direct met 1 woord samen te vatten. SCOOTERS! Overal waar je kijkt, luistert of ruikt: scooters. De wegen hier zijn niet verlicht en voetpaden zijn ook een overbodige luxe. Al met al maakte dit de zoektocht naar avondeten vrij lastig. Gelukkig kon go-jek (de indo-versie van thuisbezorgd.nl) ons van de honger af helpen. De volgende dag: verbazingwekkend, nog steeds heel veel scooters. We zijn de stad gaan verkennen middels auto met chauffeur (wat hier heel normaal is, voor 20 euro rijden ze je overal naartoe!) en alles wat er in de Lonely planet geschreven stond over Denpasar konden we beamen. Niet perse de moeite waard. De politie staat hier op straat om de blanke toeristen van de scooter af te halen en na een fooi weer door te laten. Eind van de middag landde Jorn in Denpasar en de volgende dag konden de we stad al weer verlaten, op naar Nusa Lembongan! Dit is 1 van de 3 tropische eilanden voor de zuidkust van Bali. Het eiland was aardig toeristisch, wat even wennen was na Borneo. Maar we kwamen voor de onderwaterwereld en om ons duikbrevet uit te breiden naar advanced diver, en daarvoor hadden we geen betere plek kunnen kiezen! Voor advanced diver moet je 5 duiken maken, waarbij je verschillende vaardigheden moet laten zien. Na ook weer de nodige theorie te hebben doorgespit, gingen we onder andere deep en drift duiken, en navigeren onder water. Duiken tot 30m was niet heel anders, behalve dat het ademen meer kracht kostte. Drift diving was echt ontzettend tof! Het enige wat je hoeft te doen is netjes proberen het koraal en elkaar te ontwijken, wat soms nog best een uitdaging was. De stroming was aardig sterk, waardoor we een hele grote afstand hadden afgelegd zonder ook maar een vin te bewegen. De stroming kan ook ineens veranderen, waardoor je weer met een flinke snelheid de andere kant wordt opgedreven, heel apart. Tegenin zwemmen heeft absoluut geen zin, want je komt letterlijk niet vooruit. Navigeren onderwater is ook geen hogere wiskunde.. Een mantarog probeerde mij nog te laten zakken door onverwacht van rechts voorrang te nemen, maar ik ben hier niet ingetrapt en heb netjes voorrang verleend ;). 

Het koraal was super mooi en van goede kwaliteit met vele soorten vissen. Op ons lijstje stond de mantarog en de mola mola. Mantaroggen in overvloed! Er is een cleaningstation waar de mantaroggen naar toe komen om zichzelf te laten verzorgen door de vissen. Fantastisch, zo groot en totaal niet bang! Ze kwamen zo over ons heen gezwommen, prachtig. De mola mola (3 meter grote vis met aparte vinnen) is wat moeilijker te spotten, het seizoen was ook al voorbij en de duikinstructeurs hadden ze ook al een langere tijd niet gespot. But we were lucky, like very lucky! De allerlaatste duik (die we eigenlijk niet van plan waren om te doen) kwam de mola mola een kijkje nemen op 32 meter diepte. Het was een prachtige verschijning. Zo mooi dat Chris het getik van de duikinstructeur niet meer hoorde en steeds dieper zakte richting de mola mola.. 😅 Duiken is heerlijk. De rust, het enige wat je hoort zijn de bubbels en je ziet de meest mooie en aparte vissen om je heen. We kunnen het iedereen aanraden. 

Jorn heeft met gemak zijn open water duikbrevet gehaald, dus de week was weer geslaagd. Na Nusa lembongan zijn we naar het buureiland Nusa Penida gegaan. Weg van het toerisme, op naar een boomhut op een klif zonder internet, airco, werkende wc of überhaupt een dicht dak, maar met het meest fantastische uitzicht wat je kan hebben. Helemaal prima dus! Hier zagen we voor het eerst het Balinese leven. De boeren die met koeien het land nog ploegen, de visserij en zeewierkwekerij, het Hindoeïsme en de offers die ze hiervoor maken. Dat is ongeveer waar iedere normale burger zich dag in en uit mee bezig houdt. In de dorpen merk je dat ze geen blanke mensen gewend zijn. Er wordt naar je geroepen, gezwaaid, gelachen of de kinderen rennen de straat op voor een high five. Het ontbreken van een fatsoenlijke muur in ons boomhutje, maakte wel dat we een extra gasten op bezoek kregen. Zo vond een rat het nodig om in de nacht een gat te bijten door de toilettas van Bibiche en zich te goed te doen aan een tandenpastatube. 

Na Nusa Penida ging mijn broeder zijn eigen reis nog afmaken in Ubud en zijn wij richting de vulkaan gegaan. Don’t worry, met gepaste afstand (randje van de danger zone)😇. En iedere Balinese burger bidt naar God, dus volgens hen hoeven we ons echt niet druk te maken. Het hotel en de wijde omgeving was zo goed als leeg van toeristen. Ontzettend sneu, gezien de Balinezen hier van toerisme leven en gewoon ontslagen worden als er geen toeristen meer zijn. Desalniettemin was de omgeving fantastisch en werden wij geüpgraded naar de meest luxe kamer 😬. 

Tijdens een van onze dagelijkse scootertochtjes kwamen we de Luwak koffie tegen. Luwak koffie is een van de duurste koffiesoorten ter wereld wordt hier gemaakt, en hoe: koffiebonen worden door een civetkat opgegeten en wonderbaarlijk verwerkt tot een dampende drol. Magic! Een van de gelukkige Balinezen mag dan de boontjes uit de ontlasting halen. Daarna wassen, branden en de hoofdprijs vragen. Nou.. wie wil dat niet proberen. In een straat vol met luwak tentjes, uiteindelijk gestopt en wie staat daar de bonen uit een civetkat te staren: Jorn. Natuurlijk, die kerel kan niet zonder ons. Hij zat drie uur rijden van ons hotel, toeval of toeval! De koffie smaakte overigens prima 😁. 

Door naar het noorden. Inmiddels zijn we volleerde Balinezen en scheuren we dagelijks vele kilometers door het land. Er is hier geen onderscheid gemaakt tussen een snel-, auto- of landweg. Er is gewoon een weg. De regels zijn simpel: links rijden, de gene die het eerst bij een kruising is heeft voorrang, inhalen mag aan de kant waar de meeste ruimte is, snelheid naar eigen invulling (als de kilometerteller werkt) en claxonneren naar alles met een hartslag. Hond, kat, kip, blanken, en al het andere wat roekeloos oversteekt zonder maar enigszins op tegemoetkomend verkeer te letten. 

In het noorden zijn veel mooie watervallen te vinden, dus reden genoeg om de wandelschoenen weer aan te trekken. Bij een van de watervallen kon je van de waterval afglijden (8m) of springen (5-15m). Glijden was hoog, maar bij het springen van 10m hoogte, bedankte Bibiche vriendelijk. Ik probeerde het wel (met een klein knikje in de knieën). De afsprong was prachtig, de landing.. liet iets te wensen over. Keurig geland op het bolle kontje, weet ik nu wat vrouwen voelen bij een totaal ruptuur na een bevalling (succes Birgitte 🤞🏻). 

Zonder uitwendige schade vertrokken we weer. Onderweg zagen we een bordje van een organic farm staan, ook daar maar even kijken. Daar kregen dorpskinderen hun Engelse les. Dit bleek door een Nederlandse vrouw te zijn, die hier probeert het onderwijs in het dorp op te zetten en op te komen voor meisjes die het zwaar hebben in dit land. Al snel waren we onderdeel van de les en wilde iedereen zijn ingestudeerde Engelse zegje doen. Super schattig. De kinderen begonnen aan een tekenwedstrijd om ons te imponeren, terwijl hun docente ons meer uitleg kon geven over het Balinese leven. Na een gezellige middag terug naar ons hotel. 

Als laatste stop in Bali naar Ubud, hier zijn meer westerlingen dan op een koopzondag in de Kalverstraat. De omgeving buiten Ubud was mooi en een stuk rustiger. Vanwege alle toeristische drukte en irritante verkopers die erbij horen, hebben we besloten Bali eerder te verlaten en Lombok te gaan verkennen. 

Inmiddels zitten we op het vliegveld, wachtend op de vlucht naar het volgende eiland! 

Ciao! 

Ps: voor degene die het zich afvragen, nee we hebben geen heimwee en missen ook niet perse iemand! Behalve lim, maar volgens mij heeft ze ons al ingeruild voor een andere rooie en Aarts-senior😁.